Uit liefde voor de mens

Uit liefde voor de mens, het staat in de ondertitel van het Kwaliteitskompas Gehandicaptenzorg 2023-2028. Terecht!
Want elke zorgprofessional heeft zo zijn voorkeuren. Zo voelt de een zich meer betrokken bij ouderen en de ander meer bij mensen met een beperking. Waarom? Ik vind dát niet zo interessant om te onderzoeken: ik vind het belangrijk dat elke zorgprofessional weet welke groep cliënten, hem/haar het meeste aanspreekt.  Want dan komt het beste in hem/haar naar boven. ‘Uit liefde voor de mens’ is voor mij dan ook het startpunt naar kwaliteit.

Van KwaliteitsKader naar KwaliteitsKompas. Een logische verandering. Een kader beperkt. Een kompas geeft sturing, richting. Dat hebben we allemaal nodig, of we nu een beperking hebben of niet.

Mijn oma heeft Robbie van begin af aan een vast dagritme gegeven. Bijvoorbeeld opstaan om 07.00 uur, aankleden boven, naar beneden en daar eerst knuffelen met oma of opa, dan ontbijten maar eerst bidden, helpen afruimen, naar de wc en dan naar buiten om voor zichzelf iets te doen. Dat had oma goed ingeschat, want dit dagritme gaf Robbie houvast, sturing; hij maakte altijd een zo tevreden en gelukkige indruk.

Tijdens onze Kwaliteitsgesprekken merken we zo vaak, dat zorgprofessionals zich gesteund weten als zij vanuit de organisatie ‘sturing’ ervaren. Als die sturing dan zó vorm krijgt, dat er beroep wordt gedaan op creativiteit en zeggenschap, dan vervult sturing het Sámen gevoel.  En juist dit Sámen gevoel is de essentiële opmaat om werk te maken van kwaliteit van bestaan.  

Met lef en moed samen werken aan kwaliteit, het is ook een ondertitel van het KwaliteitsKompas Gehandicaptenzorg 2023-2028. Veel zorgprofessionals tonen lef en moed, ze knokken voor wat de cliënt belangrijk vindt, dus zíjn invulling van kwaliteit van bestaan. Veel zorgprofessionals zien dus deze waarde, maar worden ook geconfronteerd met collega’s of regels die tegenwerken of het zelfs onmogelijk maken. Voor deze zorgprofessionals vraagt het soms een lange adem, lef én moed om kwaliteit van bestaan te realiseren zoals de cliënt het wil.

Ik zie mijn oma als mijn grote voorbeeld: een vrouw die lef en moed had. Want door al haar inspanningen werd Robbie niet als ‘apart’ gezien: niet door familie, niet door buren, niet door de kerk, niet door de winkeleigenaren. Iedereen accepteerde hem zoals hij was. Ja, íedereen was dol op Robbie!